«Συνεπώς, θα πρέπει η ανακοπή που ασκείται από τους ασφαλισμένους που δεν ανήγγειλαν εμπρόθεσμα τις απαιτήσεις τους να ασκείται ως ανακοπή της διάταξης του άρθρου 92 παρ. 1 ΠτΚ, συμπληρωματικώς και καταλλήλως εφαρμοζόμενης, λόγω μη ύπαρξης παρόμοιας ρύθμισης στο ν.δ. 400/1970, ενώπιον του μονομελούς πρωτοδικείου του τόπου της έδρας της υπό ασφαλιστική εκκαθάριση επιχείρησης, δικάζοντος κατά την επιλεγείσα από τον νομοθέτη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, για την άσκηση ανακοπών περί την εκκαθάριση του οφειλομένου σε κάθε πιστωτή ποσού. Περαιτέρω, η εν λόγω ανακοπή του άρθρου 92 ΠτΚ μπορεί να ασκηθεί κατά την παράγραφο 2 του ίδιου ως άνω άρθρου (όπως ίσχυε πριν τροποποιηθεί με το άρθρο 4 παρ.1 του Ν.4446/2016) έως την τελευταία διανομή. Είναι προφανές, ότι η προθεσμία αυτή δίδεται έως αυτήν την έσχατη στιγμή  ακριβώς διότι η παράλειψη της αναγγελίας οφείλεται σε κάποια (υπαίτια ή ανυπαίτια) αδυναμία του δανειστή να ασκήσει την αξίωσή του εμπροθέσμως, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η άγνοιά του για την εξελισσόμενη διαδικασία, και με το δεδομένο ότι αυτός ουδέν συμφέρον, παρά μόνο βλάβη μπορεί να έχει από την καθυστέρηση, με απώτερο σκοπό να ικανοποιηθεί κάθε αληθής αξίωση, μέχρι την εξάντληση του προϊόντος της διανομής. Αντιθέτως, η βραχεία προθεσμία των αντιρρήσεων του ως άνω άρθρου 10 παρ. 3 του ν.δ. 400/1970 υπαγορεύεται από τη φύση των αντιρρήσεων αυτών κατά του πίνακα ασφαλισμένων, όπως ακριβώς και εκείνων του άρθρου 95 του ΠτΚ κατά της διαδικασίας της επαλήθευσης, όπου προβλέπεται ακόμα πιο βραχεία προθεσμία. Και στις εν λόγω (δύο παρεμφερείς) περιπτώσεις, ο ήδη αναγγελθείς πιστωτής γνωρίζει τόσο τη γενική εξέλιξη της συλλογικής διαδικασίας όσο και ειδικότερα την επικείμενη δημοσίευση των συμπερασμάτων της επαλήθευσης και ουδένας λόγος συντρέχει για να καθυστερήσει στην έγερση των παραπόνων του ούτε βέβαια γεννάται ζήτημα άγνοιάς του περί την εξέλιξη της διαδικασίας, δεδομένου ότι αυτός προέβη σε αναγγελία, δηλαδή ο ίδιος συμμετέχει ενεργά στη συλλογική διαδικασία, επιδιώκοντας την ικανοποίηση των συμφερόντων του. Η περίπτωση αυτή δεν συντρέχει σε περίπτωση παράλειψης αναγγελίας, όπου συνήθως ο πιστωτής αγνοεί την εξέλιξη της διαδικασίας ή από κάποιο κώλυμα εμποδίστηκε στην εμπρόθεσμη άσκηση της προβλεπόμενης αναγγελίας. Πέραν τούτων, πρέπει να γίνει δεκτό ότι η ανακοπή του άρθρου 92 ΠτΚ αφορά μόνο στις μεταγενέστερες αυτής διανομές και δεν αναστέλλει εκείνες τις διανομές που έχουν ήδη διαταχθεί. Εκ του λόγου αυτού συνάγεται ότι ουδέν ζήτημα γεννάται ως προς την εκτέλεση των διανομών που προηγήθηκαν, στις δε μεταγενέστερες διανομές θα συμπεριληφθεί και ο ανακόπτων, κατά το μέτρο του δικαιώματος που θα του αναγνωριστεί από το δικαστήριο της ανακοπής.»